Τρίτη 6 Δεκεμβρίου 2016

LGBTQI+ PARTY οικονομικής ενίσχυσης



Επειδή η έκφραση της σεξουαλικότητας και του φύλου μας συνήθως περιθωριοποιείται και αστυνομεύεται, έχουμε ανάγκη να δημιουργούμε πλαίσια που θα λειτουργούν υπό τους δικούς μας όρους.


Έτσι, οργανώνουμε αυτό το πάρτι, όπου θα μπορούμε να συναντηθούμε και να γνωριστούμε μεταξύ μας, να χορέψουμε, να φλερτάρουμε, να υπάρξουμε ορατά και ελεύθερα χωρίς να νιώθουμε ότι βρισκόμαστε υπό τη συνεχή εποπτεία του ετεροκανονικού βλέμματος.


Σκοπός μας δεν είναι να περιορίσουμε την έκφρασή μας σε συγκεκριμένο χώρο και χρόνο, όμως επιλέγουμε να δημιουργήσουμε ένα ασφαλές πλαίσιο προκειμένου να κάνουμε μια αρχή για ένα ουσιαστικό άνοιγμα στο δημόσιο χώρο, διεκδικώντας την ισότιμη ύπαρξή μας σ’ αυτόν.


Σας καλούμε λοιπόν όλες, όλα και όλους να φορέσετε, αλλάξετε ή ξεχάσετε τα φύλα σας, να πάρετε τους φίλους και τις φίλες σας και να έρθετε το Σάββατο στις 10 Δεκέμβρη στο Στέκι των Πολιτιστικών Ομάδων του Πανεπιστημίου, στη Νικηφόρου Φωκά 82.


Γλίτσες, ματάκηδες, ομοφοβικοί, πέφτουλες, φασίστες, νταήδες και τσαμπουκάδες δεν είναι ευπρόσδεκτοι και θα απομακρυνθούν από το χώρο με συνοπτικές διαδικασίες.

Κυριακή 4 Δεκεμβρίου 2016

«Οικογενειακές Ιστορίες» Φεμινιστικές προσεγγίσεις και κριτικές.

H οικογένεια, ως θεμέλιο της συντήρησης και προαγωγής του Έθνους], καθώς και ο γάμος, η μητρότητα και η παιδική ηλικία τελούν υπό την προστασία. του Kράτους
(άρθρο 21, παράγραφος 1 ελληνικού συντάγματος)

Η οικογένεια είναι το φυσικό και το βασικό στοιχείο της κοινωνίας και έχει το δικαίωμα προστασίας από την κοινωνία και το κράτος. 
(άρθρο 16, παράγραφος 3, Διεθνής Χάρτα των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, ΟΗΕ)

Ξεκινώντας μία κουβέντα για την οικογένεια, μας δημιουργούνται μια σειρά από ερωτήματα. Αρχικά, τι είναι η οικογένεια; Υπάρχει μια ‘τυπική’ μορφή οικογένειας, προσδιορισμένη από την κοινωνία; Είναι η οικογένεια ένα χαρακτηριστικό του δυτικού σύγχρονου κόσμου, ή κάτι παγκόσμιο με ιστορία μεγαλύτερη από αυτή της κοινωνίας στην οποία ζούμε; Αν μας ζητηθεί να συλλογιστούμε τι είναι η οικογένεια το πιο πιθανό είναι να φέρουμε στο μυαλό μας την εικόνα ενός πατέρα, μίας μητέρας (που συνήθως συνδέονται με τα δεσμά του γάμου) και κάποιων παιδιών. Στην εικόνα αυτή μπορούν να προστεθούν και άλλα συγγενικά μέλη.

Οι περισσότερες/περισσότεροι/περισσότερα από εμάς έχουμε μεγαλώσει μέσα σε οικογένειες. Τα βιώματά μας μπορεί να είναι τελείως διαφορετικά, μπορεί όμως να υπάρχουν και πολλά κοινά στοιχεία. Μία οικογένεια μπορεί να αποτελέσει καταφύγιο, καταπίεση, ασφάλεια ή ανασφάλεια. Μπορεί να διέπεται από ειλικρίνεια, μπορεί ανάμεσα στα μέλη της να υπάρχον ανείπωτα βιώματα και σκέψεις. Μπορεί να είναι ένας δεσμός βασισμένος σε συναισθήματα, σε ανάγκες, σε επιβολές, σε οικονομικούς παράγοντες. Οι μορφές της μπορούν να ποικίλουν σε διαφορετικές συγχρονικότητες, με διαφορετικές δομές και λειτουργίες. Όσο διαφορετικές και να είναι οι μορφές και τα βιώματά μας μέσα στις οικογένειες, φαίνεται να είναι δεδομένο ότι οι κοινωνίες δομούνται πάνω σε αυτές, τις έχουν ως βασικό συστατικό και η οικογένεια εμφανίζεται ως κάτι αχρονικό και αιστορικό, ως κάτι το οποίο υπάρχει από τότε που υπάρχουν ανθρώπινα όντα, ως κάτι φυσικό.

Όσο και αν η πραγματικότητα των ζωών μας αναδεικνύει μεγάλες διαφορές, υπάρχει άρρητα και ρητά ταυτόχρονα ένα κυρίαρχο πρότυπο οικογένειας, με δοσμένες ταυτότητες και ρόλους, συγκεκριμένες λειτουργίες και σκοπούς. Αν προσπαθήσουμε να το χωρέσουμε αυτό σε έναν ορισμό θα μπορούσαμε να πούμε ότι η οικογένεια είναι μία βασική κοινωνική δομή, η οποία χαρακτηρίζεται από την συμβίωση σε κοινή στέγη, οικονομική αυτοτέλεια και ιδιοκτησία και την αναπαραγωγή νέων μελών. Αυτή δημιουργείται από τουλάχιστον δύο ενήλικες (έναν άνδρα και μία γυναίκα)οι οποίοι διατηρούν μία κοινωνικά αποδεκτή σεξουαλική σχέση, μέσα από την οποία αποκτούν ένα ή και παραπάνω παιδιά. Δεν είναι όμως μονάχα αυτά τα στοιχεία που την χαρακτηρίζουν. Η οικογένεια φαίνεται να είναι το τελικό στάδιο, η ολοκλήρωση του κάθε υποκειμένου. Μία ανάγκη που πηγάζει από την «ανθρώπινη φύση». Μια κανονικότητα την οποία όλοι/όλες/όλα επιθυμούν να αναπαράξουν στην πορεία της ζωής τους. Αυτή δημιουργείται πάντοτε, με βάση την κυρίαρχη οπτική, από έναν άνδρα και μία γυναίκα, μέσα σε πλαίσια ετεροκανονικότητας. Μέσα από τον θεσμό του γάμου και την απεικόνιση «σωστών προτύπων». Τα παιδιά είναι μέλη υπό προστασία, υπό διαμόρφωση, κτήμα των γονέων, οι οποίοι πρέπει να φροντίσουν τόσο για τις υλικές όσο και τις συναισθηματικές τους ανάγκες.

Η συζήτηση για την οικογένεια γίνεται ακόμα πιο περίπλοκη αν εξετάσουμε τι συμβολίζει και τι αναπαράγει αυτή ως ένας θεσμός, κοινωνικά αποδεκτός και κατοχυρωμένος. Για το ελληνικό σύνταγμα (όπως και για συντάγματα άλλων κρατών της δύσης) η οικογένεια είναι ένας θεσμός για την συνέχιση και αναπαραγωγή του έθνους. Μέσα από αυτήν τα παιδιά λαμβάνουν τις πρώτες έμφυλες απεικονίσεις και προσδιορίζονται με διάφορες ταυτότητες: υιός/κόρη, αδελφός, ανιψιά, εγγονή, κορίτσι/αγόρι, έλληνας, χριστιανή κτλ. Μέσα από αυτήν παίρνουμε την πρώτη μας εκπαίδευση για το πώς να είμαστε «λειτουργικά» υποκείμενα του κοινωνικού συνόλου στο οποίο μέσα θα υπάρξουμε για την υπόλοιπη ζωή μας και θα κληθούμε να το αναπαράξουμε στο μέλλον, με βάση μία σειρά από άγραφες αξίες που μεταφέρονται από γενεά σε γενεά. Για ποια οικογένεια όμως μιλάμε; Μπορεί το ελληνικό σύνταγμα να αναγκάστηκε να συμπεριλάβει στη νομοθεσία του και άλλες μορφές οικογένειας εκτός από την πυρηνική οικογένεια (όπως την μονογονεική)και παρόλο που υπάρχουν ποικίλες διατάξεις για την προστασία της οικογένειας ως βασικό συστατικό του κράτους, αυτό δεν ισχύει καθολικά. Νόμιμη οικογένεια είναι αυτή η οποία προέρχεται από έλληνες, ετεροφυλόφιλους πολίτες, και που έχει επικυρωθεί με τον γάμο (θρησκευτικό ή πολιτικό).

Η συζήτηση για την οικογένεια είναι μακρόχρονη, έχει απασχολήσει τόσο τις κοινωνικές επιστήμες όσο και τον φεμινισμό, ο οποίος έχει γιγάντια συνεισφορά σε αυτόν τον αέναο διάλογο. Ενώ με το ζήτημα αυτό έχουν ασχοληθεί πολλές επιστήμες και θεωρητικοί, ίσως η συνεισφορά των διαφορετικών ρευμάτων του φεμινισμού να είναι η πιο σημαντική. Παρά τις μεγάλες διαφορές και πολλές φορές διαφωνίες στον φεμινιστικό λόγο για το ζήτημα της οικογένειας, η ανάδειξη της γυναικείας καταπίεσης μέσα στο πλαίσιο αυτό, των πολλαπλών της ρόλων και ταυτοτήτων (γυναίκα, εργάτρια, μητέρα, νοικοκυρά, σύζυγος, κόρη κτλ), άλλαξε ριζικά την οπτική και την ανάλυση τόσο στις κοινωνικές επιστήμες, όσο και στις κινηματικές διεκδικήσεις. Η εισαγωγή της έννοιας της πατριαρχίας έθεσε υπό αμφισβήτηση την «φυσικότητα» της οικογένειας. Η αντίληψη ότι η γυναικεία κακοποίηση μέσα στα σπίτια από τους συζύγους τουςκαι άλλα οικογενειακά μέλη δεν είναι υπόθεση ιδιωτική, αλλά πολιτική και δημόσια άλλαξε τον δημόσιο διάλογο αλλά και πληθώρα νομοθεσιών. Η ανάδειξη διαφορετικών μορφών οικογενειών, όπως οι ΛΟΑΤΚΙ+ οικογένειες ή οι πολυσυντροφικές, απέδειξε ότι εκτός από την καταπιεστική κυρίαρχη πατριαρχική μορφή, μία οικογένεια μπορεί να υπάρξει ένας διαφορετικός τρόπος συμβίωσης. Η σημαντική παρατήρηση ότι για μεγάλη μερίδα ατόμων, η οικογένεια μπορεί να είναι το καταφύγιο απέναντι σε μία ρατσιστική κοινωνία έσεισε την δυτικοκεντρική οπτική της επιστήμης.

Σκοπός μας σε αυτή την αυτομόρφωση δεν είναι να προσβάλουμε ούτε να αμφισβητήσουμε τα προσωπικά βιώματα της καθεμίας/καθενός, ούτε και να σκιαγραφήσουμε κάποιο πρότυπο οικογένειας διαφορετικό από το κυρίαρχο ή να υπαινιχθούμε την καταστροφή της. Μέσα από μία ιστορική αναδρομή στον φεμινιστικό κυρίως λόγο και δράση θέλουμε να αναδείξουμε το εύρος και τη σημασία της κουβέντας αυτής από τον 19ο αιώνα μέχρι και σήμερα, αναδεικνύοντας διεκδικήσεις που ακόμα είναι κοινές και αναλύσεις που έχουν επηρεάσει τις ζωές και τους αγώνες μας σε βαθμό που ίσως δεν έχουμε καν φανταστεί.