Τρίτη 6 Δεκεμβρίου 2016

LGBTQI+ PARTY οικονομικής ενίσχυσης



Επειδή η έκφραση της σεξουαλικότητας και του φύλου μας συνήθως περιθωριοποιείται και αστυνομεύεται, έχουμε ανάγκη να δημιουργούμε πλαίσια που θα λειτουργούν υπό τους δικούς μας όρους.


Έτσι, οργανώνουμε αυτό το πάρτι, όπου θα μπορούμε να συναντηθούμε και να γνωριστούμε μεταξύ μας, να χορέψουμε, να φλερτάρουμε, να υπάρξουμε ορατά και ελεύθερα χωρίς να νιώθουμε ότι βρισκόμαστε υπό τη συνεχή εποπτεία του ετεροκανονικού βλέμματος.


Σκοπός μας δεν είναι να περιορίσουμε την έκφρασή μας σε συγκεκριμένο χώρο και χρόνο, όμως επιλέγουμε να δημιουργήσουμε ένα ασφαλές πλαίσιο προκειμένου να κάνουμε μια αρχή για ένα ουσιαστικό άνοιγμα στο δημόσιο χώρο, διεκδικώντας την ισότιμη ύπαρξή μας σ’ αυτόν.


Σας καλούμε λοιπόν όλες, όλα και όλους να φορέσετε, αλλάξετε ή ξεχάσετε τα φύλα σας, να πάρετε τους φίλους και τις φίλες σας και να έρθετε το Σάββατο στις 10 Δεκέμβρη στο Στέκι των Πολιτιστικών Ομάδων του Πανεπιστημίου, στη Νικηφόρου Φωκά 82.


Γλίτσες, ματάκηδες, ομοφοβικοί, πέφτουλες, φασίστες, νταήδες και τσαμπουκάδες δεν είναι ευπρόσδεκτοι και θα απομακρυνθούν από το χώρο με συνοπτικές διαδικασίες.

Κυριακή 4 Δεκεμβρίου 2016

«Οικογενειακές Ιστορίες» Φεμινιστικές προσεγγίσεις και κριτικές.

H οικογένεια, ως θεμέλιο της συντήρησης και προαγωγής του Έθνους], καθώς και ο γάμος, η μητρότητα και η παιδική ηλικία τελούν υπό την προστασία. του Kράτους
(άρθρο 21, παράγραφος 1 ελληνικού συντάγματος)

Η οικογένεια είναι το φυσικό και το βασικό στοιχείο της κοινωνίας και έχει το δικαίωμα προστασίας από την κοινωνία και το κράτος. 
(άρθρο 16, παράγραφος 3, Διεθνής Χάρτα των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, ΟΗΕ)

Ξεκινώντας μία κουβέντα για την οικογένεια, μας δημιουργούνται μια σειρά από ερωτήματα. Αρχικά, τι είναι η οικογένεια; Υπάρχει μια ‘τυπική’ μορφή οικογένειας, προσδιορισμένη από την κοινωνία; Είναι η οικογένεια ένα χαρακτηριστικό του δυτικού σύγχρονου κόσμου, ή κάτι παγκόσμιο με ιστορία μεγαλύτερη από αυτή της κοινωνίας στην οποία ζούμε; Αν μας ζητηθεί να συλλογιστούμε τι είναι η οικογένεια το πιο πιθανό είναι να φέρουμε στο μυαλό μας την εικόνα ενός πατέρα, μίας μητέρας (που συνήθως συνδέονται με τα δεσμά του γάμου) και κάποιων παιδιών. Στην εικόνα αυτή μπορούν να προστεθούν και άλλα συγγενικά μέλη.

Οι περισσότερες/περισσότεροι/περισσότερα από εμάς έχουμε μεγαλώσει μέσα σε οικογένειες. Τα βιώματά μας μπορεί να είναι τελείως διαφορετικά, μπορεί όμως να υπάρχουν και πολλά κοινά στοιχεία. Μία οικογένεια μπορεί να αποτελέσει καταφύγιο, καταπίεση, ασφάλεια ή ανασφάλεια. Μπορεί να διέπεται από ειλικρίνεια, μπορεί ανάμεσα στα μέλη της να υπάρχον ανείπωτα βιώματα και σκέψεις. Μπορεί να είναι ένας δεσμός βασισμένος σε συναισθήματα, σε ανάγκες, σε επιβολές, σε οικονομικούς παράγοντες. Οι μορφές της μπορούν να ποικίλουν σε διαφορετικές συγχρονικότητες, με διαφορετικές δομές και λειτουργίες. Όσο διαφορετικές και να είναι οι μορφές και τα βιώματά μας μέσα στις οικογένειες, φαίνεται να είναι δεδομένο ότι οι κοινωνίες δομούνται πάνω σε αυτές, τις έχουν ως βασικό συστατικό και η οικογένεια εμφανίζεται ως κάτι αχρονικό και αιστορικό, ως κάτι το οποίο υπάρχει από τότε που υπάρχουν ανθρώπινα όντα, ως κάτι φυσικό.

Όσο και αν η πραγματικότητα των ζωών μας αναδεικνύει μεγάλες διαφορές, υπάρχει άρρητα και ρητά ταυτόχρονα ένα κυρίαρχο πρότυπο οικογένειας, με δοσμένες ταυτότητες και ρόλους, συγκεκριμένες λειτουργίες και σκοπούς. Αν προσπαθήσουμε να το χωρέσουμε αυτό σε έναν ορισμό θα μπορούσαμε να πούμε ότι η οικογένεια είναι μία βασική κοινωνική δομή, η οποία χαρακτηρίζεται από την συμβίωση σε κοινή στέγη, οικονομική αυτοτέλεια και ιδιοκτησία και την αναπαραγωγή νέων μελών. Αυτή δημιουργείται από τουλάχιστον δύο ενήλικες (έναν άνδρα και μία γυναίκα)οι οποίοι διατηρούν μία κοινωνικά αποδεκτή σεξουαλική σχέση, μέσα από την οποία αποκτούν ένα ή και παραπάνω παιδιά. Δεν είναι όμως μονάχα αυτά τα στοιχεία που την χαρακτηρίζουν. Η οικογένεια φαίνεται να είναι το τελικό στάδιο, η ολοκλήρωση του κάθε υποκειμένου. Μία ανάγκη που πηγάζει από την «ανθρώπινη φύση». Μια κανονικότητα την οποία όλοι/όλες/όλα επιθυμούν να αναπαράξουν στην πορεία της ζωής τους. Αυτή δημιουργείται πάντοτε, με βάση την κυρίαρχη οπτική, από έναν άνδρα και μία γυναίκα, μέσα σε πλαίσια ετεροκανονικότητας. Μέσα από τον θεσμό του γάμου και την απεικόνιση «σωστών προτύπων». Τα παιδιά είναι μέλη υπό προστασία, υπό διαμόρφωση, κτήμα των γονέων, οι οποίοι πρέπει να φροντίσουν τόσο για τις υλικές όσο και τις συναισθηματικές τους ανάγκες.

Η συζήτηση για την οικογένεια γίνεται ακόμα πιο περίπλοκη αν εξετάσουμε τι συμβολίζει και τι αναπαράγει αυτή ως ένας θεσμός, κοινωνικά αποδεκτός και κατοχυρωμένος. Για το ελληνικό σύνταγμα (όπως και για συντάγματα άλλων κρατών της δύσης) η οικογένεια είναι ένας θεσμός για την συνέχιση και αναπαραγωγή του έθνους. Μέσα από αυτήν τα παιδιά λαμβάνουν τις πρώτες έμφυλες απεικονίσεις και προσδιορίζονται με διάφορες ταυτότητες: υιός/κόρη, αδελφός, ανιψιά, εγγονή, κορίτσι/αγόρι, έλληνας, χριστιανή κτλ. Μέσα από αυτήν παίρνουμε την πρώτη μας εκπαίδευση για το πώς να είμαστε «λειτουργικά» υποκείμενα του κοινωνικού συνόλου στο οποίο μέσα θα υπάρξουμε για την υπόλοιπη ζωή μας και θα κληθούμε να το αναπαράξουμε στο μέλλον, με βάση μία σειρά από άγραφες αξίες που μεταφέρονται από γενεά σε γενεά. Για ποια οικογένεια όμως μιλάμε; Μπορεί το ελληνικό σύνταγμα να αναγκάστηκε να συμπεριλάβει στη νομοθεσία του και άλλες μορφές οικογένειας εκτός από την πυρηνική οικογένεια (όπως την μονογονεική)και παρόλο που υπάρχουν ποικίλες διατάξεις για την προστασία της οικογένειας ως βασικό συστατικό του κράτους, αυτό δεν ισχύει καθολικά. Νόμιμη οικογένεια είναι αυτή η οποία προέρχεται από έλληνες, ετεροφυλόφιλους πολίτες, και που έχει επικυρωθεί με τον γάμο (θρησκευτικό ή πολιτικό).

Η συζήτηση για την οικογένεια είναι μακρόχρονη, έχει απασχολήσει τόσο τις κοινωνικές επιστήμες όσο και τον φεμινισμό, ο οποίος έχει γιγάντια συνεισφορά σε αυτόν τον αέναο διάλογο. Ενώ με το ζήτημα αυτό έχουν ασχοληθεί πολλές επιστήμες και θεωρητικοί, ίσως η συνεισφορά των διαφορετικών ρευμάτων του φεμινισμού να είναι η πιο σημαντική. Παρά τις μεγάλες διαφορές και πολλές φορές διαφωνίες στον φεμινιστικό λόγο για το ζήτημα της οικογένειας, η ανάδειξη της γυναικείας καταπίεσης μέσα στο πλαίσιο αυτό, των πολλαπλών της ρόλων και ταυτοτήτων (γυναίκα, εργάτρια, μητέρα, νοικοκυρά, σύζυγος, κόρη κτλ), άλλαξε ριζικά την οπτική και την ανάλυση τόσο στις κοινωνικές επιστήμες, όσο και στις κινηματικές διεκδικήσεις. Η εισαγωγή της έννοιας της πατριαρχίας έθεσε υπό αμφισβήτηση την «φυσικότητα» της οικογένειας. Η αντίληψη ότι η γυναικεία κακοποίηση μέσα στα σπίτια από τους συζύγους τουςκαι άλλα οικογενειακά μέλη δεν είναι υπόθεση ιδιωτική, αλλά πολιτική και δημόσια άλλαξε τον δημόσιο διάλογο αλλά και πληθώρα νομοθεσιών. Η ανάδειξη διαφορετικών μορφών οικογενειών, όπως οι ΛΟΑΤΚΙ+ οικογένειες ή οι πολυσυντροφικές, απέδειξε ότι εκτός από την καταπιεστική κυρίαρχη πατριαρχική μορφή, μία οικογένεια μπορεί να υπάρξει ένας διαφορετικός τρόπος συμβίωσης. Η σημαντική παρατήρηση ότι για μεγάλη μερίδα ατόμων, η οικογένεια μπορεί να είναι το καταφύγιο απέναντι σε μία ρατσιστική κοινωνία έσεισε την δυτικοκεντρική οπτική της επιστήμης.

Σκοπός μας σε αυτή την αυτομόρφωση δεν είναι να προσβάλουμε ούτε να αμφισβητήσουμε τα προσωπικά βιώματα της καθεμίας/καθενός, ούτε και να σκιαγραφήσουμε κάποιο πρότυπο οικογένειας διαφορετικό από το κυρίαρχο ή να υπαινιχθούμε την καταστροφή της. Μέσα από μία ιστορική αναδρομή στον φεμινιστικό κυρίως λόγο και δράση θέλουμε να αναδείξουμε το εύρος και τη σημασία της κουβέντας αυτής από τον 19ο αιώνα μέχρι και σήμερα, αναδεικνύοντας διεκδικήσεις που ακόμα είναι κοινές και αναλύσεις που έχουν επηρεάσει τις ζωές και τους αγώνες μας σε βαθμό που ίσως δεν έχουμε καν φανταστεί.

Δευτέρα 14 Νοεμβρίου 2016

Βιωματικός Κύκλος Σώματα,επιθυμίες,παραβιάσεις και οριοθετήσεις.


Σώματα και επιθυμίες: Παραβιάσεις και οριοθετήσεις στην καθημερινότητα

      Το Φύλο και Φτερό σας καλεί την Τετάρτη 16 Νοεμβρίου σε ανοιχτή συνέλευση με κύριο θέμα τις καταπιέσεις και τις παραβιάσεις που βιώνουμε στην καθημερινότητά μας. Τα κακοποιητικά και ειρωνικά σχόλια σχετικά με το σώμα, το φύλο και τη σεξουαλικότητά μας, οι απειλές και οι βιασμοί, η λεκτική, ηθική και σωματική κακοποίηση, είναι μερικές από τις εξουσιαστικές πρακτικές της πατριαρχίας. Ως μέλη μιας φεμινιστικής/Λ.Ο.Α.Τ.Κ.Ι.+ ομάδας, δεν πιστεύουμε ότι πρέπει να περιοριζόμαστε μόνο σε κινηματικές δράσεις (τουλάχιστον όπως παραδοσιακά ορίζονται ως «εξωστρεφές»). Για εμάς είναι εξίσου σημαντικό το μοίρασμα του βιώματος των πολλαπλών καταπιέσεών μας, με σκοπό τη συνειδητοποίηση αυτών αλλά και την ενδυνάμωσή μας απέναντι σε αυτές.


Για το λόγο αυτό θεωρούμε αναγκαία τη δημιουργία συνελεύσεων με τέτοια χαρακτηριστικά. Ο φεμινισμός για εμάς προσφέρει το δυνατό «εργαλείο» της ενδυνάμωσης. Στις συνελεύσεις όπου γίνονται βιωματικοί κύκλοι, δημιουργείται ένα ασφαλές πλαίσιο, όπου δίνεται ο χώρος σε όλα τα υποκείμενα να εκφράσουν εμπειρίες, που πηγάζουν από τις εξουσίες που έχουν δεχθεί τα σώματά, οι επιθυμίες και οι ανάγκες μας. Μέσα από αυτές τις ενδυναμωτικές σχέσεις θεωρούμε ότι καλλιεργείται μία κουλτούρα έμπρακτης αλληλεγγύης, η οποία ρίχνει φως στις εσωτερικευμένες καταπιέσεις και δεν μας αφήνει μόνες/ους/α, αδύναμες/ους/α εκτεθειμένες στην πατριαρχική βία.

Ρεθύμνου
Η εν λόγω συνέλευση δεν αποτελεί ένα ψυχοθεραπευτικό πλαίσιο. Δεν είμαστε ούτε θεραπεύτριες/ές και ούτε θεραπευόμενες, αλλά χωρίς την καθοδήγηση ειδικών και αφορμώμενες από την καταστολή και την επιτήρηση που έχουμε βιώσει, δημιουργούμε αυτό το χώρο για την προσωπική μας ανάπτυξη, μέσα από το μοίρασμα κοινών βιωμάτων και την τοποθέτησή τους σε ένα κοινωνικό πλαίσιο. 


Πρωταγωνίστριες/στές/στά θα αποτελούν όλα τα μέλη που θα βρίσκονται στη συνέλευση και αυτά θα διαμορφώσουν τη δυναμική της κουβέντας. Στη συζήτηση θα δοθεί αποδοχή, χώρος και χρόνος σε όσα υποκείμενα επιθυμούν να μοιραστούν βιώματα.
Η ομάδα θα κρατήσει καφενείο στο Στέκι των Πολιτιστικών ομάδων (από τις 17:00) όπου θα διεξαχθεί και ο βιωματικός κύκλος (στις 21:00).



Φεμινιστική/Λ.Ο.Α.Τ.Κ.Ι.+ Ομάδα

Κυριακή 5 Ιουνίου 2016

Εισήγηση κατά της κουλτούρας του βιασμού

 

Μας μαθαίνουνε πώς να ντυνόμαστε, να περπατάμε και να φλερτάρουμε χωρίς να προκαλούμε. Μας λένε να προσέχουμε τα βράδια όταν γυρνάμε στα σπίτια μας και να μη περνάμε από σκοτεινά σοκάκια χωρίς τη συνοδεία κάποιου. Ζούμε με τη σκέψη πως μπορεί να μας βιάσουν, διαμορφώνουμε τις συμπεριφορές μας έτσι ώστε να προφυλασσόμαστε από τον πιθανό κίνδυνο του βιασμού. Είναι αδιανόητο για μια ερωμένη ή μία παντρεμένη να βιαστεί απ΄τον εραστή ή τον άντρα της, όπως και για μία πουτάνα ή μία ηλικιωμένη γυναίκα να κακοποιηθούν σεξουαλικά. Είναι αδιανόητο καθώς, ο βιαστής όπως ξέρουμε, θα είναι άγνωστος, θα είναι μετανάστης, αλλοδαπός, θα ανήκει στη κατώτερη κοινωνική/οικονομική τάξη, θα είναι τοξικομανής, αλκοολικός και τρελός, σε σημείο που να μη μπορεί να διαχειριστεί τη καύλα του. Μόλις στο 4% των καταγεγραμμένων βιασμών, ο βιαστής έχει κάποιο από τα παραπάνω χαρακτηριστικά.
Ο βιασμός είναι ένας από τους εξουσιαστικούς μηχανισμούς της πατριαρχίας. H πρακτική αυτή προϋποθέτει σώματα, έμφυλα δηλαδή υποκείμενα. Προϋποθέτει τουλάχιστον έναν κυρίαρχο στο πεδίο της έμφυλης αρένας. Ο βιασμός εκφράζει την ηγεμονία των προνομιούχων ανδρών, εκείνων που δικαιωματικά αισθάνονται ισχυροί και υπεύθυνοι να ''τιμωρούν'' τις παρεκκλίσεις· να περιφρουρούν την αρρενωπότητα βιάζοντας κακέκτυπα π.χ. θηλυπρεπείς άντρες, καταδεικνύοντας έτσι τον ‘’ελλιπή’’ ανδρισμό τους και ενοχοποιώντας τους για την έκφραση του κοινωνικού τους φύλου, τιμωρώντας τις γυναίκες, τις κόρες και τις ανιψιές τους, τις υπηρέτριeς, τις πουτάνες, ή και μια περαστική, ξεσκίζοντας τα μέρη των σωμάτων τους, εκείνα που στις δυτικές τουλάχιστον κοινωνίες, τις κάνουν να μοιάζουν πιο ανίσχυρες από εκείνους. Ο βιασμός είναι η σωματική, ψυχική ηδονή, καθώς και ηθική ικανοποίηση των έμφυλων αστυνόμων.
Οι βιαστές δεν είναι ράτσα ειδική είναι άνδρες καθημερινοί! Βιαστής μπορεί να είναι οποιοδήποτε άτομο επέμβει σεξουαλικά σε ένα σώμα χωρίς την συγκατάθεση του. Έτσι λοιπόν ο βιαστής μπορεί να είναι πατέρας, αδερφός, θείος, σύζυγος, εραστής, φίλος, εργοδότης, πελάτης, καθηγητής, ιερέας, πλούσιος, φτωχός, ημεδαπός, αλλοδαπός, κ.ά. Οποιοσδήποτε έχει προνομιακή θέση σε μία έμφυλα δομημένη κοινωνία, μόνο εξ αιτίας του φύλου του ή και της έκφρασης αυτού, δηλαδή ένα cis, αρρενωπό άτομο που θεωρεί πως οποιοσδήποτε παρεκκλίνει αυτών των χαρακτηριστικών, υπάρχει για ικανοποιήσει τις εξουσιαστικές ορμές του, τη καύλα του.
Το θύμα του βιασμού εξακολουθεί, σε πολλές περιπτώσεις, να κακοποιείται και μετά το βιασμό του. Στις περισσότερες περιπτώσεις, τα θύματα ντρέπονται να μιλήσουν για αυτό, αισθάνονται ενοχές, έχοντας τη βαθιά πεποίθηση ότι προκάλεσαν το βιασμό τους· δεδομένου ότι το 61% των βιασμών δεν δηλώθηκαν ποτέ. Σε άλλες περιπτώσεις, θυμάτων που εν τέλει ανέφεραν τον
βιασμό τους, δεν θεωρήθηκαν αξιόπιστα, είτε από τα οικογενειακά/φιλικά πλαίσια, είτε από το ίδιο το δικαστήριο. Πολλά θύματα βιώνουν το βιασμό ως ένα βαθύ τραύμα, από το οποίο δε μπορούν να απαλλαχθούν για το υπόλοιπο της ζωής τους, αισθάνονται τα σώματά τους βρώμικα, λερωμένα, στιγματισμένα, και τις εαυτές ή τους εαυτούς τους, αδύναμους, ανήμπορους με μειωμένη αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμηση.
Από τη στιγμή της γέννησής μας και έπειτα, κοινωνικοποιούμαστε βάσει των έμφυλων χαρακτηριστικών που μας αποδίδονται. Πιο συγκεκριμένα τα κοριτσάκια, μαθαίνουμε να είμαστε αγαθές, σιωπηλές, μετρημένες, σοβαρές, περιποιημένες, καθαρές, ανεκτικές, υπομονετικές, όμορφες, με ωραίες σιλουέτες. Μαθαίνουμε πως δεν είναι πρέπον να ανεβάζουμε τους τόνους, να συγκρουόμαστε και να οριοθετούμαστε, πρέπει δηλαδή να συμφωνούμε με ό ,τι μας επιβάλλεται, ή και όταν διαφωνούμε, να το κάνουμε σιωπηρά. Στον αντίποδα, τα αγοράκια μαθαίνουμε να είμαστε άμεσα, απότομα, δυναμικά, να μην εκφράζουμε συναισθήματα, ενεργητικά, ηγετικά, αλάνια, γαμιάδες, αρρενωπά. Οι ενασχολήσεις μας σχετίζονται πάντα με τη βία και την επίδειξη δύναμης πχ τα αθλήματα και τα παιχνίδια που παίζουμε. Ο έμφυλος αυτός διαχωρισμός δεν απορρέει μόνο από τα πλαίσια της οικογένειας αλλά και από εκείνα της εκκλησίας, του κράτους, των σχολείων, του εργασιακού χώρου, των Μ.Μ.Ε., του αθλητισμού και του κοινωνικού χρόνου ψυχαγωγίας. Η κουλτούρα του βιασμού δεν είναι ξέχωρη από τη κοινωνικοποίηση μας, είναι μέρος της· είναι εντυπωμένη στο λόγο μας και σε φράσεις όπως «Ήθελε και τα έπαθε», «Αφού προκαλούσε», «Οι γυναίκες δε ξέρουν τι θέλουν», «Ένα γαμήσι θέλει για να στρώσει», «Να σε βάλω κάτω να σου δείξω ποιος κάνει κουμάντο εδώ πέρα», «Γάμησε τον να ισιώσει».
Εξακολουθώντας να αναπαράγουμε αυτές τις διακρίσεις και αυτό τον τρόπο σκέψης και έκφρασης, ενισχύουμε ,διαιωνίζουμε και νομιμοποιούμε τη κουλτούρα του βιασμού, η οποία θα πάψει να υπάρχει μόνο όταν σταματήσουμε να κάνουμε διακρίσεις βάσει φύλου, όταν θα καταδικάζουμε την έμφυλη βία, όταν απαρνούμαστε τα έμφυλα προνόμια, όταν αντιτασσόμαστε σε μία ετεροκανονική κοινωνία.

Οι βιασμοί θα σταματήσουν όταν συντρίψουμε τη πατριαρχία.

(Το παρόν κείμενο, γράφτηκε στο πλαίσιο των πανελλαδικών δράσεων κατά της κουλτούρας του βιασμού, και πήρε την μορφή εισήγησης στις παγκρήτιες δράσης της ομάδας κατά την διάρκεια του χειμώνα του 2016)
                                                                                               ΦΥΛΟ ΚΑΙ ΦΤΕΡΟ